Συγκρίνοντας εποχές 1973/2020 – Χωρίς οργάνωση και χωρίς ιδέες
Είναι άραγε δυνατόν να υπάρξουν αγώνες για δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς αυτοί οι αγώνες να θερμαίνονται από ένα σώμα ιδεών και να στηρίζονται σε οργανωτικά σχήματα ικανά να προβάλουν και να επιβάλλουν την ικανοποίηση αιτημάτων που διευρύνουν την συμμετοχή των πολλών στην νομή του παραγόμενου πλούτου και ικανοποιητικό μερίδιο στην πολιτική εξουσία.
Που και πως θα δημιουργηθεί η αίσθηση μιας κοινής μοίρας και ενός κοινού σκοπού όταν η κοινωνική έκταση που καταλαμβάνει ο Δήμος – με την αρχαία έννοια, αλλά και στο πλαίσιο των σύγχρονων δεδομένων – είτε υποφέρει από πολυετή ανομβρία, είτε ένα πλήθος από ιδεολογικούς μηχανισμούς – που διαθέτουν πόρους, τεχνολογικά και επικοινωνιακά υπερόπλα αδιανόητης ισχύος, σκορπίζουν αλάτι, αποκλείοντας είτε την σπορά είτε την αυτοφυή εμφάνιση συναισθημάτων και ιδεών.
Η ιστορική περίοδος που ζούμε ξεκινά με το τέλος της χρυσής μεταπολεμικής περιόδου στην Δύση, κάπου δηλαδή στο πέρασμα από την δεκαετία του 1960, στην δεκαετία του 1970, τα εικοσιπέντε χρόνια ανασυγκρότησης του κοινωνικού ιστού, μετά την σφαγή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν αρκετά, ότι κερδήθηκε ή παραχωρήθηκε κρίθηκε υπερβολικό, ακόμη και αν τα κινήματα του 1968 ήταν πολύ soft, δεν έπαυε να δείχνουν πως η ισορροπία ήταν πλέον επισφαλής. Η επιλογές που έγιναν υπήρξαν καταλυτικές στην κατεύθυνση αποδόμησης όλων των σταθερών που έφεραν το μεταπολεμικό θαύμα, που όντως ήταν θαύμα αν συγκριθεί με τα τέρατα που γέννησε η περίοδος του μεσοπολέμου.
Έτσι ξεκίνησε μια 50ετία (1970-2020) καταστροφής όλων όσων γενιές ολόκληρες στον Δυτικό κόσμο πέτυχαν με αιματηρούς αγώνες, δίνοντας το παράδειγμα και στον υπόλοιπο κόσμο για το ποιο είναι το επιδιωκόμενο επίπεδο διαβίωσης και κρατικής μέριμνας και ποιο το νομικό πλαίσιο που το διασφαλίζει.
Στην χώρα μας ο βαθμός και η έκταση των οργανωτικών μορφών που συνέχουν τον Δήμο βρίσκεται λίγο πριν από το απόλυτο τίποτα, ένα μεγάλο κομμάτι των νέων γενεών έχει μεταναστεύσει, συνδικάτα, συνεταιρισμοί, συλλογικοί φορείς κλπ βρίσκονται σε κακό χάλι, χωρίς κάτι το καινούργιο να φαίνεται στον ορίζοντα, η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες ξεπερνά το 40%, η Καλλικρατική μεταρρύθμιση στην αυτοδιοίκηση επανέφερε τους Οθωνικούς δήμους που είχε καταργήσει ο Βενιζέλος ιδρύοντας 12.000 Δήμους και κοινότητες στα χνάρια της Γαλλικής Επανάστασης, τα κόμματα που αντιστοιχούν στην πολιτική έκφραση του Δήμου δεν αποτελούν πόλους έλξης όσο αποτελούν μηχανισμούς για προσωπική ανάδειξη και καριέρα, στην πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης ή στον επιχειρηματικό χώρο.
Όμως αυτό που είναι το πλέον απογοητευτικό είναι η απόλυτη ξηρασία στο επίπεδο των ιδεών και η απουσία πλαισίου κοινωνικού διαλόγου πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία και σαν έθνος.
Πορευόμαστε μέσα στα ερείπια ιδεολογικών σχημάτων του παρελθόντος, χωρίς εγγενείς ιδεολογικές επεξεργασίες. Μιας ελληνικής αριστεράς που ουδέποτε ανέδειξε μεγάλους διανοούμενους, ακόμη και οι 3 μείζονες διανοούμενοι της διασποράς με καταγωγή από την αριστερά: Κώστας Παπαϊωάννου, Κορνήλιος Καστοριάδης και Κώστας Αξελός ουδόλως έχουν αφομοιωθεί από την ελληνική αριστερά, και μια δεξιάς που κινείται – με την διπλή έννοια – μεταξύ παραδόσεως στο παρελθόν και στα κελεύσματα της Δύση – πάντα με την πρέπουσα χρονοκαθυστέρηση.
Αυτό που υποτίθεται πως τιμάτε σήμερα ήταν μια κίνηση της νεολαίας που κατάφερε στιγμιαία να έρθει στο προσκήνιο και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όπως και αν ορίσουμε αυτό που συνέβη, κατέστη δυνατό επειδή η σκληρή καταστολή της χούντας είχε σχεδόν εξαλείψει την δύναμη των κομματικών μηχανισμών και των πολιτικών ελίτ, ο φοιτητικός κόσμος στην τότε συγκυρία διέθετε: αίσθηση του κοινωνικού του βάρους και της αποστολής – πράγμα που σήμερα δεν ισχύει – κινηματική συνοχή, άρα ενότητα στην δράση, ενώ λειτουργούσε ακόμη πολιτικά στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης εγγενούς πολιτικής παράδοσης, με δημοκρατικά χαρακτηριστικά και αγώνες, που συντονιζόταν με τον απόηχο των κινημάτων της νεολαίας σε όλο τον δυτικό κόσμο.
charitosm Μάρκος Χαρίτος 