Οι μάγοι των Γερμανικών ΜΜΕ εξαφανίζουν το κατοχικό Δάνειο
Του Μάρκου Χαρίτου
ΕΙΚΟΝΑ 1, ΦΑΚΕΛΟΣ R 27320
Έφθασε και στην Ελλάδα μία συζήτηση που γίνεται στον Γερμανικό τύπο σχετικά με φάκελο που βρίσκεται στα αρχεία του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο με το νούμερο «R27320» και τίτλο «Sonderbevollmächtigter Südost» (Ειδικός Πληρεξούσιος Νοτιοανατολής) (εικόνα 1). Αποτελείται από 251 φύλλα και η σύνταξη του ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου 1945 (ο Χίτλερ αυτοκτόνησε στις 30 Απριλίου και η παράδοση του Ράιχ υπεγράφη στις 7 Μαίου 1945) και περιέχει την τελική αναφορά των υπηρεσιακών παραγόντων της Γερμανικής διοίκησης στην Ελλάδα στην περίοδο 1941-44. Συγκεκριμένα στο φύλλο 114 γίνεται αναφορά στο ποσόν των 476 εκατομμυρίων Reichsmark ως παθητικό υπόλοιπο της Γερμανίας.
Το νούμερο αυτό έχει συνδεθεί με την προσπάθεια αποτίμησης του κατοχικού δανείου που επέβαλαν η Ιταλία και η Γερμανία στην Ελλάδα και ανακοίνωσαν με την επιστολή τους της 23ης Μαρτίου 1942 στην δωσιλογική κυβέρνηση. Με τις μεταξύ τους συμφωνίες, που συνήφθησαν στην Ρώμη στις 13 Μαρτίου «αποσκοπούσαν στην ανακούφιση της Ελληνικής οικονομίας», η οποία είχε λυγίσει κάτω από το βάρος των υπέρογκων εξόδων κατοχής, των επιτάξεων, της παράλληλης κυκλοφορίας 4 νομισμάτων (δραχμής, κατοχικού μάρκου, μεσογειακής δραχμής και κατοχικού λέβα), της λεηλασίας δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας κλπ
Τους πρώτους οκτώ μήνες της κατοχής είχαν αποσπάσει συνολικά ως έξοδα κατοχής το ποσόν των 26 δις δραχμές, όταν, ο προϋπολογισμός του 1941 ήταν 12 δις και το εθνικό εισόδημα 45 δις. (Τ. Μ. Ηλιαδάκης, Οι επανορθώσεις και το Γερμανικό κατοχικό Δάνειο, σελίδα 67, 1997)
Η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να εμφανίζει φαινόμενα υπερπληθωρισμού και διάλυσης που επιδρούσαν στο ηθικό των στρατευμάτων του Άξονα που στάθμευαν στην Ελλάδα.
Η συμφωνία αποτελούσε προσπάθεια να διασκεδαστεί το πρόβλημα τουλάχιστον με όρους λογιστικής τακτοποίησης, στην πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια λόγω της έντασης της πολεμικής προσπάθειας η λεηλατική εξόρμηση των ναζί εντάθηκε παρά μειώθηκε.
Η συμφωνία αναφέρει στην παράγραφο 3 των οικονομικών μέτρων: «Δια των ποσών τούτων θα χρεώνονται υπό της Τραπέζης της Ελλάδος εις νέους ανοιχθησομένους ατόκους λογαριασμούς, η Γερμανική και Ιταλική Κυβέρνησις εις δραχμάς αναλόγως των υφ’ εκατέρων των δύο στρατευμάτων κατοχής αναλαμβανομένων ποσών». Προηγουμένως στην παράγραφο 2 αναφέρεται: «αι δύο Κυβερνήσεις απεφάσισαν, όπως περιορίσωσιν τα υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως καταβλητέα έξοδα κατοχής εις μηναίας, κατά δόσεις, πληρωμάς εξ 1.500 εκατομ. δραχμών…..». (Σωτ. Γκοτζαμάνης, Το κατοχικόν Δάνειον και δαπάναι κατοχής, σελ. 23, 1954) (εικόνα 2)
ΕΙΚΟΝΑ 2, ΕΠΙΣΤΟΛΗ 1942
Από την συμφωνία και όχι από το τι γράφουν οι υπηρεσιακή παράγοντες του Reich και μάλιστα προνοητικά εν όψει της επερχόμενης ήττας, προκύπτει η προσπάθεια να οριστεί ένα ελάχιστο ύψος εξόδων κατοχής και μία χωριστή συμφωνία για χρεώσεις σε βάρος των δυνάμεων κατοχής, όταν πραγματοποιούσαν υπεραναλήψεις. Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες και άσχετα από το αν ο υπολογισμός είναι σωστός, η μη εξυπηρέτηση μεταπολεμικά αυτού του χρέους το μετέτρεψε σε έντοκο δάνειο, η αποδοχή της οφειλής γίνεται αποδεκτή και στην Γερμανική ρηματική διακοίνωση της 31ης Μαρτίου 1967. (Ηλιαδάκης σελ. 307, έγγραφο 12)
Ο Kellerhoff στη σοβαρή Die Welt διαβάζει το έγγραφο και συμπεραίνει ότι το συνολικό οικονομικό βάρος της κατοχής ήταν νόμιμα έξοδα κατοχής, δεν υπάρχει δάνειο, επανορθώσεις ότι πήρατε πήρατε, υπήρξαν νεκροί, καταστροφές και αγριότητες, όμως κατά την διάρκεια της κατοχής ελήφθησαν μέτρα για τον υπερπληθωρισμό, έγιναν εξαγωγές της Γερμανίας προς την Έλλαδα, ενώ μετά τον πόλεμο οι Ελληνικές απαιτήσεις εξοφλήθηκαν γιατί έτσι λέμε, γιατί δόθηκαν χαμηλότοκα δάνεια, επιδοτήσεις από ΕΟΚ και ΕΕ, παράλληλα ο Hagen Fleischer που κάτι πήγε να πει για Δάνειο έχει δύο διαβατήρια και το ένα είναι Ελληνικό, και αν όλα αυτά δεν φθάνουν έχουν περάσει και 70 χρόνια.
Τα άρθρα του Martens στην FAZ είναι χαρακτηριστικά της πνευματικής τρικυμίας που επικρατεί στην Γερμανία, μιας τρικυμίας που είναι αποτέλεσμα της συγκατοίκησης με την Φρίκη και της διαρκούς προσφυγής στην Λήθη. Στην πραγματικότητα η Γερμανία παραβλέπει την αναγκαιότητα της κάθαρσης και η κάθαρση είναι δυνατή μόνον μέσα από την καταπρόσωπο αντιμετώπιση της Αλήθειας.
http://www.faz.net/aktuell/politik/ausland/historische-schulden-die-akte-griechenland-13483054.html
Μέσω την παράθεσης αποσπασμάτων από το αρχείο «R27320», του Martens, διαπιστώνουμε την ταυτότητα ύφους και απόψεων που ενώνει δύο εποχές που απέχουν κάτι παραπάνω από 70 χρόνια: «Η Κυβέρνηση της Αθήνας δεν είχε θέληση για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που προτάθηκαν παρά την πίεση από τους εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους και με τρόπο που η κατάσταση γενικά αλλά και μία προνοητική πολιτική θα απαιτούσε».
Aυτά έλεγαν τα μέλη της Task force του Neubacher επικρίνοντας την κυβέρνηση των δωσίλογων, γιατί ενώ διατηρούσε υπεράριθμές υπηρεσίες φορολογικού ελέγχου δεν μπορούσε να επιβάλει την είσπραξη των προτεινόμενων φόρων και ταυτόχρονα να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, αφαιρουμένων των εξόδων κατοχής (στην ουσία δηλαδή να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα). (Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι).
ΣΧΗΜΑ 1, ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΑΕΠ 1930 – 1956
Η Task force ακτινογραφώντας και υποτιμώντας ψευδώς και με δόλο την προπολεμική Ελληνική οικονομία (σχήμα 1) διαπιστώνει την ύπαρξη υπέρογκου προπολεμικού χρέους, εξάρτηση από το ναυτιλιακό συνάλλαγμα και τον τουρισμό, ενώ στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία είχε αλματώδη μεγέθυνση στα χρόνια πριν τον πόλεμο που ανεκόπη ελαφρά όταν στην περίοδο 1936-39 έκανε την Γερμανία προνομιακό εταίρο, (βίοι παράλληλοι). Στην βάση όλων αυτών των εκτιμήσεων ο Neubacher και η παρέα του προέβησαν στην λήψη φρικτά αποτελεσματικών μέτρων.
Στην Ελλάδα της κατοχής χειρότερο από το να είσαι Έλληνας, ήταν το να είσαι Έλληνας Εβραίος, η Task force απαλλοτριώνοντας της περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης – και όχι μόνον – και κατόπιν εξαϋλώνοντας κυριολεκτικά του νόμιμους δικαιούχους δια του Ολοκαυτώματος μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες ποσότητες χρυσού για να στηρίξει προσωρινά το νόμισμα και το χρηματιστήριο πριν ο ακατάσχετος υπερπληθωρισμός τα πνίξει όλα και μαζί την Γερμανική πολεμική προσπάθεια στον Νοτιοανατολικό τομέα.
Τα άρθρα του Martens παραθέτουν πλήθος στοιχεία που εικονογραφούν το μέγεθος της λεηλασίας: από το σύνολο τα εξόδων κατοχής το 6% αφορούσε έξοδα υπηρετικού προσωπικού, το 50% αφορούσε κατασκευαστικά έξοδα (οχυρώσεις κλπ).
Τα έγγραφα του αρχείου «R27320» προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη για τον υπερπληθωρισμό και το χάος που προκάλεσαν οι δυνάμεις κατοχής στην αναποτελεσματικότητα των δωσιλογικών κυβερνήσεων.
Γλύτωσε όμως από το χάος η Νορβηγία που την κυβερνούσε ο εμβληματικός δοσίλογος Quisling, «While production capacity largely remained intact, the German authorities confiscated a very large part of the output. This left Norway with only 43% of its production being freely available», (Klemann, Hein A.M. and Sergei Kudryashov (2011). Occupied Economies: An Economic History of Nazi-Occupied Europe, 1939-1945. Berg, p. 403)
Η καταπειθάρχηση του Γερμανικού λαού από τα media και την Κυβέρνησή του κατατείνει στην παγίωση της άποψης ότι ο πόθος για ελευθερία και η επιλογή της αντίστασης είναι παράλογες επιδιώξεις που δεν πρέπει να υφίστανται ούτε καν ως επιθυμίες.
Αν η αντίσταση με όλα τα μέσα του Γερμανικού λαού στο Ναζισμό είχε λάβει κάποιο ιστορικά ορατό μέγεθος εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις θα είχαν σωθεί και η σύγχρονη Γερμανία δεν θα επιζητούσε διαρκώς την λήθη ως το μοναδικό μέσον διαφυγής από την ευθύνη για την ακατονόμαστη Φρίκη του δημιούργησε ο Ναζισμός.
(Το παρόν σε συντομευμένη εκδοχή δημοσιεύθηκε στην εφημρίδα «το Χωνί» στις 22/3/2015 σελ. 36)
charitosm Μάρκος Χαρίτος 