Η σημερινή πολιτική κατάσταση και το παρελθόν της ελληνική αριστεράς ως λύση και ως πρόβλημα.
Του Μάρκου Χαρίτου Οι δύο πόλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ηγετική ομάδα συσπειρωμένη γύρω από τον Τσίπρα που ακόμη βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και το Αριστερό Ρεύμα που δημόσια κυρίως εκπροσωπείται από τον Λαφαζάνη, αντιπαραθέτουν δύο διαφορετικές όσο και συμπληρωματικές πλευρές της οργανωτικής και πολιτικής προϊστορίας της ελληνικής αριστεράς, το Αριστερό Ρεύμα προσπαθεί να αναδείξει τα αρνητικά της υπερίσχυσης ενός αρχηγικού μοντέλου απευθυνόμενος σε ένα αριστερό ακροατήριο στην ιστορική εμπειρία του οποίου ανήκει ο Ζαχαριάδης που έφερε τον τίτλο του αρχηγού, τίτλο που ούτε ο Στάλιν δεν φιλοδόξησε να δώσει στον εαυτό του. Με δεδομένο ότι στην βάση του κόμματος διεξάγεται πάλη με άσκηση όλων των γραφειοκρατικών τεχνασμάτων για την κατάκτηση οργανωτικού πλεονεκτήματος εκ μέρους των διαφόρων αριστερής προέλευσης συνιστωσών, ενόψει του συνεδρίου, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, παραδόξως καλεί, τις συνιστώσες να αυτοδιαλυθούν. (Επισημαίνουμε ότι για αρκετές συνιστώσες ο κύριος αντίπαλος είναι οι ψηφοφόροι ή τα μέλη που προέρχονται πολιτικά ή οργανωτικά από το ΠΑΣΟΚ). Η παθολογία της γραφειοκρατική διάρθρωσης έχει ενδελεχώς αναλυθεί ότι οδηγεί σε αδρανειακά φαινόμενα, επίσης έχει διαπιστωθεί ότι όταν η γραφειοκρατία καταφέρνει να απομακρύνει τους κινδύνους που γεννά στο οικοσύστημα της η παρουσία ενός ισχυρού ηγέτη, τότε ναι μεν διασφαλίζει την μακροημέρευση της όχι όμως και την ανάπτυξη της κοινωνικής επιρροής των πολιτικών οργανισμών τους οποίους με τόση σπουδή προστατεύει από κάθε εξωτερική επιρροή προς χάριν της ακεραιότητάς τους. Η γραφειοκρατία πολύπειρη και πανούργα φοβάται την υπερμεγέθυνση των ηγετικών προσωπικοτήτων και οι ηγετικές προσωπικότητες επιχειρούν να υποβαθμίσουν την επιρροή της γραφειοκρατίας στην πορεία τους προς την εξουσία ή στην πάλη για την διατήρηση της, έτσι αναπόφευκτα τα δύο μέρη συγκρούονται. Όλα αυτά ελάχιστη σχέση έχουν με την δημοκρατία, που σήμερα ως διαδικασία, ως πραγματικότητα και ως όραμα έχει σχεδόν διαγραφεί από τον ορίζοντα της ελληνικής κοινωνίας, που έχει υποκύψει σε διλήμματα που εμπεριέχουν το πρόβλημα της επιβίωσης σε τέτοια αναλογία που καθιστούν το δημοκρατικό και το ελευθεριακό αίτημα μακρινά αν όχι στην χειρότερη περίπτωση παράκαιρα. Αντίθετα από την διαδεδομένη πεποίθηση ότι η έλλειψη, η καταπίεση και η απελπισία οδηγούν στην δημοκρατία, ο Περικλής στο Επιτάφια όπως των διέσωσε ο Θουκυδίδης παρατηρεί: «οὐ γὰρ οἱ κακοπραγοῦντες δικαιότερον ἀφειδοῖεν ἂν τοῦ βίου, οἷς ἐλπὶς οὐκ ἔστιν ἀγαθοῦ, ἀλλ’ οἷς ἡ ἐναντία μεταβολὴ ἐν τῷ ζῆν ἔτι κινδυνεύεται καὶ ἐν οἷς μάλιστα μεγάλα τὰ διαφέροντα, ἤν τι πταίσωσιν. ἀλγεινοτέρα γὰρ ἀνδρί γε φρόνημα ἔχοντι ἡ μετὰ τοῦ [ἐν τῷ] μαλακισθῆναι κάκωσις ἢ ὁ μετὰ ῥώμης καὶ κοινῆς ἐλπίδος ἅμα γιγνόμενος ἀναίσθητος θάνατος.» (Γιατί δεν έχουν σοβαρότερο λόγο ν’ αψηφούν το θάνατο οι απόκληροι της ζωής, που δεν έχουν να ελπίζουν καλύτερες μέρες, αλλά εκείνοι που, στη ζωή που τους απομένει, υπάρχει φόβος να μεταβληθεί ριζικά η καλή τύχη τους, αυτοί, αν κάπου σκοντάψουν, έχουν να χάσουν περισσότερα από κάθε άλλον. Γιατί, για έναν άντρα με υψηλό φρόνημα, είναι πιο πικρή η εξαθλίωση που φέρνει η δειλία παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει, σε στιγμή έξαρσης της δύναμής του και της κοινής ελπίδας.) http://users.sch.gr/symfo/sholio/arhea/epitafios_mtfr.htm Υπάρχει οδός διαφυγής που παρακάμπτοντας τις παθολογίες της ελληνικής αριστεράς να τεθούν οι βάσεις για ένα κίνημα λαού που να μπορέσει να θέσει και να διασώσει το αίτημα της δημοκρατίας; Κατά την άποψη μας στην παρούσα συγκυρία, μόνον το άνοιγμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία μπορεί να πυροδοτήσει μια τέτοια διαδικασία, με απροδιάθετη ακρόαση των αιτημάτων και των προβληματισμών των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, με σεβασμό στο βίωμα του ελληνικού λαού, μακρυά και έξω από έτοιμες συνταγές και ιδεοληψίες που καμία, μα καμία συνεισφορά δεν είχαν στην καταφανώς απρόσμενη κληρονομιά του 26,5%, τις οποίας η αποδοχή ακόμη καθυστερεί. Ούτε το πρόβλημα ούτε η λύση έχει να κάνει με την ακεραιότητα σπιθαμιαίων οργανωτικών συσσωματώσεων που επί χρόνια ζηλότυπα διαφύλαξαν την αγνότητα τους, χωρίς ποτέ να σκεφθούν ή έστω να θέσουν ως προοπτική την οργανωτική τους ενοποίηση ή την ιδεολογική τους σύγκλιση. Αν κάτω από το μπαλκόνι υπερώριμων δεσποινίδων που δεν τις άγγιξε στην ώρα τους ο έρωτας, συγκεντρωθούν στρατιές Ρωμαίων αυτές δεν ουδόλως πρόκειται να γίνουν Ιουλιέτες. Όσο ακόμη υπάρχει χρόνος στην κλεψύδρα του Αλέξη Τσίπρα χρέος του είναι να ανοιχτεί στην κοινωνία και να ξεκινήσει ένα διάλογο μαζί της, να ακούσει, όχι για να καθοδηγήσει – κατά την προσφιλή μέθοδο της αριστεράς, άλλα για να μάθει. Αν η κοινωνία θέτει ζητήματα τότε καμία ηγεσία δεν μπορεί να ηγηθεί δίνοντας απαντήσεις που παρακάμπτουν τα αιτήματα των καιρών, προσπαθώντας το αδύνατο, να ταιριάξουν δηλαδή την πραγματικότητα σε προϋπάρχουσες απαντήσεις. Ο ελληνικός λαός ζητά σύζευξη του πατριωτικού αιτήματος με το κοινωνικό, ζητά οικονομικό σχέδιο που να αξιοποιεί το εγκλωβισμένο δυναμικό του και όχι την επάνοδο στα χθεσινά αυτοκαταστροφικά προνόμια που τόσο εκμαυλιστηκά μοίραζε το πολιτικό κατεστημένο, εν τέλει ζητά ξεκάθαρες φωνές και όχι παράφωνες χορωδίες. Το απελπιστικό βάθεμα της κρίσης επιβάλει να ακουστούν αλήθειες για την οικονομία και όχι αυτοδιαψευδόμενες υποσχέσεις και λεκτικούς ακροβατισμούς γύρω από την τύχη των μνημονίων. Η καταστροφή της οικονομικής βάσης μας έχει οδηγήσει σε συνθήκες που η διατύπωση θέσεων από μηδενική βάση όχι μόνον είναι εφικτή αλλά και αναπόφευκτη, ή αυτό θα γίνει από την πλευρά των λαϊκών δυνάμεων και συμφερόντων ή αυτό θα γίνει με την επιχειρούμενη αποδιάρθωση-αναδιάρθρωση της οικονομίας από συντηρητική πλευρά, που σημαίνει βιασμό και πόνο χωρίς προοπτική, αντίθετα η διατύπωση πειστικής προοπτικής μπορεί να εμπνεύσει την διάθεση για συλλογική προσπάθεια και θυσίες. Τα τερατώδη μνημόνια μπορούν γκρεμιστούν μόνον με την αλήθεια, με την αλήθεια που θα σταματήσει την επιχείρηση λήθης στην οποία επιδίδεται το κατεστημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα άλλοτε με την παραπλάνηση, άλλοτε με τα σοκ και άλλοτε με την σκηνοθετημένη δήθεν κάθαρση, συσκοτίζοντας τις συλλογικές ευθύνες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ και μετατρέποντας «την αλήθεια σε μία στιγμή του ψεύδους». Και όμως πέρα από μία σειρά αποτυχημένες αντιδράσεις ή εκδηλώσεις συμπαράστασης στις τροϊκανές επελάσεις καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει γίνει στην θλιβερή καθημερινότητα του Ελληνικού λαού, πχ εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο ιδιωτικό τομέα βρίσκονται έξω από κάθε ομπρέλα συνδικαλιστικής προστασίας, προβληματίζεται άραγε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την ελάχιστη συνδικαλιστική επιρροή ενός κόμματος που στις εκλογές έλαβε το ¼ των ψήφων και τι πρακτικά βήματα έχει να προτείνει, να ένα θέμα για δημόσιο διάλογο και παρέμβαση. Ο δρόμος για την ολική ανατροπή θα είναι πολύ πιο εύκολος αν στο ξεκίνημα υπάρξει μία έστω συμβολική νίκη, που θα δώσει ελπίδα και θα συν-κινήσει τους Έλληνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να σταθεροποιήσει και να αυξήσει την εκλογική του επιρροή αποφεύγοντας να αντιπαρατεθεί με το διακύβευμα της κατάληψης μέρους έστω του πολιτικού και κοινωνικού χώρου που κάποτε καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ, αν αυτό δεν συμβεί η ροή των πραγμάτων θα οδηγήσει σε άλλες λύσεις. Ο χώρος αυτός έχει άλλη πολιτική κουλτούρα και άλλες θεμελιώδεις καταβολές από τις παραδόσεις της αριστεράς, το 4% δεν νοείται ότι δύναται να αφομοιώσει πολλαπλάσιες δυνάμεις, προτάσσοντας μάλιστα την καθήλωση της όσμωσης ακόμη και μεταξύ των συγγενών δυνάμεων που πριν τον Μάιο του 2012 αποτελούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το όλο εγχείρημα δεν μπορεί να ευοδωθεί παρά μόνον αν ο Αλέξης γίνει Αλέξανδρος και κόψει τον Γόρδιο δεσμό υπερφαλαγγίζοντας όσους τον καλούν να τον λύσει. Το εφαλτήριο του 26,5% του επιτρέπει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του για ένα άλμα προς άγνωστο, άλλωστε το ποσοστό που ο ελληνικός λαός έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με δύο πράγματα 1. στο φρέσκο και καθαρό πρόσωπο που διαθέτει, που δεν παραπέμπει στις γνωστές στυφές φάτσες της αριστεράς και 2. στην στρατηγική όσμωσης με τις δυνάμεις που απελευθερώθηκαν από το πρώτο ρεύμα αποχώρησης από το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές εκλογές του 2010, που σηματοδότησαν την έξοδο δυνάμεων της αριστεράς από τον χρυσελεφάντινο πύργο της ιδεολογικής αγνότητας και της οργανωτικής καθαρότητας. Από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα ούτε ο ίδιος έχει αξιοποιήσει την προσωπική του δυναμική, ενώ από την άλλη η νοσταλγία για απομόνωση και καθαρότητα στοιχειώνει το νέο τεράστιο σπιτικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υποθέσουμε ότι διαβεί τον Ρουβικώνα του συνεδρίου, το επόμενο βήμα θα αφορά στην συγκρότηση ευρύτερου μετώπου των αντιμνημονιακών δυνάμεων charitosm.wordpress.com
charitosm Μάρκος Χαρίτος 